Og mannen han gjekk seg i vedaskog.
Hei fara, i vedaskog!
Då satt det ei kråke i lunden og gol.
Hei fara! Faltu riltu raltura!
Og mannen han tenkte med sjølve seg,
Hei fara, med sjølve seg:
Skal tru no den kråka vil drepa meg?
Hei fara! Faltu riltu raltura!
"å no har eg aldri høyrt større skam!
Hei fara, høyrt større skam!
Har du høyrt at ei kråke kan drepa en mann?"
Hei fara! Faltu riltu raltura!
Og mannen han spente sin boge for kne.
Hei fara, sin boge for kne.
Så skaut han den kråka så ho datt ned.
Hei fara! Faltu riltu raltura!
Av skinnet så gjorde han tolv par skor.
Hei fara, han tolv par skor.
Det beste paret det gav han til mor.
Hei fara! Faltu riltu raltura!
Av tarmane gjorde han tolv par reip.
Hei fara, han tolv par reip.
Og klørne han brukte'n til møkkagreip.
Hei fara! Faltu riltu raltura!
Og nebbet han brukte til kyrkjebåt,
Hei fara, til kyrkjebåt,
Som folk kunne sigla på frå og åt.
Hei fara! Faltu riltu raltura!
Av augo så gjorde han stoveglas.
Hei fara, han stoveglas.
Og nakken han sette på kyrkja til stas.
Hei fara! Faltu riltu raltura!
Og den som 'kje kråka kan nytta så,
Hei fara, kan nytta så,
Han var ikkje verd'e ei kråke å få.
Hei fara! Faltu riltu raltura!