Kiedy siê wype³ni³y dni
i przysz³o zgin¹æ latem,
prosto do nieba czwórkami szli
¿o³nierze z Westerplatte.
Prosto do nieba czwórkami szli
¿o³nierze z Westerplatte.

A lato by³o piêkne tego roku.
A lato by³o piêkne tego roku.

I tak œpiewali: Ach, to nic,
¿e tak bola³y rany,
bo jak¿e s³odko teraz iœæ
na te niebiañskie polany.

A na ziemi tego roku by³o tyle wrzosu na bukiety.

W Gdañsku staliœmy tak jak mur,
gwi¿d¿¹c na szwabsk¹ armatê,
teraz wznosimy siê wœród chmur,
¿o³nierze z Westerplatte.

Teraz wznosimy siê wœród chmur,
¿o³nierze z Westerplatte.

I ci, co dobry maj¹ wzrok
i s³uch, s³yszeli pono,
jak dudni³ w chmurach równy krok
Morskiego Batalionu.
Jak dudni³ w chmurach równy krok
Morskiego Batalionu.

A lato by³o piêkne tego roku.
A lato by³o piêkne tego roku.
A lato by³o piêkne tego roku...