Når vibå e komen, og vårsolå blør
- over havet – ved bligredagsleitet;
då ungdommen vaknar – og barndommen dør;
og rett mange dei ynskjer – og veit det.

Ein held om ei ung og ei jentemjuk hand;
når han går heim frå helgenattsdansen.
Og guten ho leier er heit som ein brann,
men han fryse – i solrenningsglansen.

Og ingen veit heilt kvar dei gjere seg av,
for dei fotlette fara i snøen,
vert vaska av regn som sig inn i fra hav
- og snart skine det grønt over bøen.

Hald i handa mi du.
Hald meg tett innte deg.
Hald meg slik at eg kjenne eg leve!

Det kveldest så – etter ein vårvarme dag,
og foreldra spøre – og ber enn.
Men det bryr ikkje dei to som søve i lag
- og no sige det natt over jæren.

Slik ligge dei fredfullt og søve dei to
- dei som no er dei enaste rette –
- med hender som famnar, men ligge i ro
- dei er kvinne og mann etter dette-