Ik wil dansen met m'n ongeluk,
ik wil drinken op verdriet.
Ik wil denken dat het beter kan,
maar door haar kan ik dat niet.
Ik wil wentelen in zelfbeklag,
binnen muren van graniet.
Ik wil zwemmen in de onderstroom,
maar door haar voel ik die niet.

Want ik ben mezelf kwijtgeraakt,
in de plooien van haar lach.
Omdat die in seconden brak,
wat ik als karakter zag.
En ik heb mezelf verloren,
in de kleuren van haar blik.
Omdat ze met haar ogen dicht,
mij veel beter zag dan ik.

Blijf je bij me, blijf je bij me.
Blijf je bij me, dan blijf ik dat ook.

Het ritme van m'n zelfbeklag,
slaat volledig uit de maat.
Want wennen aan tevredenheid,
is niet iets dat zomaar gaat.
Ik zie mezelf in spiegelbeeld,
want de muren zijn van glas.
En ik zwem in tegen de onderstroom,
die er eigenlijk nooit was.

Ik geef me langzaam over,
aan iets dat lijkt op het geluk.
En voor het eerst in mijn herinnering,
denk ik het niet meer stuk.

Ik heb mezelf gevonden,
in de rust van haar gezicht.
Want toen we dansten op mijn ongeluk,
leidde zij me naar het licht.
Ik kwam mezelf tegen,
en daarbij ging zij me voor.
Omdat ze zonder echt te zoeken vond,
waar ik me in verloor.

Blijf je bij me, blijf je bij me.
Blijf je bij me, dan blijf ik dat ook.
Blijf je bij me, blijf je bij me.
Blijf je bij me, dan blijf ik ook bij mij.