Ze kijkt me aan
en ik weet dat zij weet dat ik het weet we staan,
en ze kijkt me aan.

Mij ontbreekt een eerste zin,
want ze houdt mijn adem in.
Ze kijkt me aan.
Ik weet 't zeker, 't is misschien wel beter,
maar misschien ook wel niet.

En ik hoop dat ze het ziet,
maar ze vindt mijn woorden niet.
Ze blijft daar maar staan.
Ik weet 't zeker, 't is misschien wel beter,
maar misschien ook wel niet.
Misschien wel niet.

Dit moment voelt te bekend,
ik ben hier in mijn hoofd geweest.
Ze wil een feest met testament,
in een tent en met een band.

Ik kijk haar terug en zij ziet wat ik zie.
En ik zie te vlug dus ik kijk haar terug.
Want ze wil dat ik het vraag,
ik voel de knopen in haar maag.
Ze duwt in m'n rug.
Ik weet 't zeker, 't is misschien wel beter,
maar misschien ook wel niet.
Misschien wel niet.

Ze ziet een rij van veel te blij,
ze draagt wit dat heel mooi zit,
en ze wil 't zwart op wit.
En dan met iedereen erbij.

Ik kijk haar aan en zij weet,
dat ik weet dat zij het weet,
we staan, ik kijk haar aan.
Ik heb nog steeds geen eerste zin,
om tegen al de hare in, ik kijk haar aan.

Voor mijn geen stukjes voorgedragen.
Ik wil geen ring en geen pastoor.
Geen mooiste dag der alle dagen.
En geen kerk en geen koor.

Om voor altijd of heel even,
tussen neus en lippen door,
te zeggen en beleven dat ik nu al bij haar hoor.

Zie ons nou staan laten we gaan,
we zijn hier al te vaak geweest.