Mijn zelfverzonnen diep verdriet,
wordt tot plastic ongemak nu ik je zie.
Met slangen in je neus en haren die er niet meer zijn,
een lijf vol anarchie.
Nu ik hier zo naast je sta,
zie ik de omvang van verloren tijd,
van waar ik niet van sliep of ruzie over maakte,
en verdronk in ijdelheid.

Ik worstel door mijn schaamte heen,
als je me vraagt hoe het nu met mij gaat.
Ik denk nog "dit hoort eigenlijk andersom",
maar ik praat al en ben weer te laat.
Dat je dit nog hebben kan,
mijn overdosis onbelangrijkheid,
of hoor je niets meer en denk je net als ik,
aan jou in mijn vergetelheid.

Vergeet me niet, zoals ik jou vergeten ben.
en laat me niet met ogen die ik niet herken.
Vertel alsnog, waar ik je niet naar vroeg,
dit keer is er tijd genoeg.
Hou me vast en vergeet me niet, zoals ik jou vergeten ben.

*BRIDGE*

En zelfs nu ik hier voor jou ben,
vraag ik toch weer iets voor mij.
't Verbaast mij meer dan jou misschien,
ben jij mijn schaamte al voorbij?
Is het altijd zo geweest,
en zie ik het zelf nu als laatste pas,
dat ik van alles wat dichtbij,
zo met mezelf bezig was.

Vergeet me niet, zoals ik jou vergeten ben.
en laat me niet met ogen die ik niet herken.
Vertel alsnog, waar ik je niet naar vroeg,
dit keer is er tijd genoeg.
Hou me vast en vergeet me niet, zoals ik jou vergeten ben.