Robbie poetste instinctief z'n tanden
voor hij de nacht in reed, stoere dingen zei en deed
Hij had alleen lawaai en apekool voor handen
en het was altijd al te laat als iets hem speet

En hij vond het zelf ook steeds minder leuk
maar hoe merk je zoiets als een buil op een deuk
Hij ging door, schijnbaar onverstoorbaar door

Maar één keer te vaak z'n broek gescheurd
aan het zadel van z'n fiets
altijd een nieuwe, nooit 'ns een oude
nooit 'ns echt ziek maar altijd verkouden

En hij werd er zo moe van
ongelooflijk moe van
Maar hou je schouders recht had z'n vader gezegd

Ach Robbie je aarde zal nooit de dijk kunnen dichten
Alleen is alleen en alleen kan je niemand verplichten
Dus neem er nog één en dan blijven we samen tot morgen
Dan zien we wel weer ach kerel maak je geen zorgen