juz zapomniane; tylko w lustrach
zsiada sie ciemnosc w moje wlasne
odbicia — jakze zla i pusta.

0 znam, na pamiec znam i nie chce
powtorzyc, naprzod znac nie moge
moich postaci. Tak umieram
z polobjawionym w ustach Bogiem.

I teraz znow siedzimy kolem,
i planet dudni deszcz — o mury,
i ciezki wzrok jak sznur nad stolem,
i stoja ciszy chmury.

I jeden z nas — to jestem ja,
ktorym pokochal. ¦wiat mi rozkwitl
jak wielki oblok, ogien w snach,
i tak jak drzewo jestem — prosty.

A drugi z nas — to jestem ja,
ktorym nienawisc drzaca poczal,
i noz mi blyska, to nie lza,
z dretwych jak woda oczu.

A trzeci z nas — to jestem ja
odbity w wyplakanych lzach,
i bol moj jest jak wielka ciemnosc.

I czwarty ten, ktorego znam,
ktory naucze znow pokory
te moje czasy nadaremne
i serce moje bardzo chore
na smierc, ktora sie legnie we mnie.

18 X 43 r.