Moj sen smiertelny cialem spelniasz
i slowem plochym w snie poczetym;
puszysta wlosow twoich perla
jak plomien kragly w posciel splywa,
gdzie dlon pierzasta jak z igliwia
rozdziela cienie cial od leku.

Mowimy szeptem krwi lagodnej
sluchajac w sobie: niech w nas plynie,
niech niesie - swiatlo jak w roslinie
przeswietli serc planety male
i obudzimy sie sluchajac
szelestu chmur i grania wody.

Bo tyle tylko jest w nas ciepla,
co dlon zdziwiona objac zdola,
i trwogi tyle, co zakrzepla
wyryje w twarzy lza jak z ognia
i glosu w nas, co wydac moze
w kielichu warg jezyka ostrze.

Niech plynie w nas - mowimy jeszcze
ten szmer ciemnosci, poki ksiege
oblokow wiatr przegina miekka.
Bo tyle tylko wiary w piesni,
ile obrazu pod powieka
ziemi odbitej ostatecznie.